Kendimden Özür Dilerim..

   Bir zamanlar insanlar için yaşıyormuşum meğer. Aman kırılmasınlar. Aman üzülmesinler. Aman elimden ve dilimden zarar görmesinler diye hep sustum. Kendi kendime söylendim, mırıldandım, ağladım. Daha sonra gülümsedim ve kimseler anlamasın diye anlayıpta alınmasınlar diye sustum.

   Verdim.. Karşılığında ne alacağımı sorgulamadan verdim.. Zaten önemli de değildi. Ben almadan vermenin bir gün bana mükafat olarak döneceğine inanmıştım çünkü. Hayır demenin de bir erdem olduğunu unuttum ve hiç hayır diyemedim kimseye. Herkes mutlu olmalıydı benim lügatimde. Eğer benim hayatımda ise mutluluğu hak ediyordu. Kendimin de mutluluğu hak ettiğini unutmuşum oysa. Hep erteledim başkalarının mutlulukları uğruna kendimi. Mutlu olmaya hakkım yokmuş gibi. Bir maske taktım yüzüme hep gülen. Çıktım sahneye ve dört dörtlük bir oyun sergiledim binlerce insanın karşısında. İyiyim ben, güçlüyüm. Güçlü olmak zorunda değildim halbuki..

   En çok kendime haksızlık etmişim ben bu hayatta. En çok kendimi yok saymışım. Ne kadar üzüldüğümü görmezden gelip hep oynamışım.. En büyük saygısızlığı ben kendi kendime yapmışım..

   Şimdi kendimden ve yüreğimden özür diliyorum.
Kendimi bu kadar hiçe saydığım için, kendime bu kadar haksızlık ettiğim için, kendimi hep görmezden geldiğim için, kendimi hep en son plana ittiğim için, duygularıma bile engel olup göz yaşlarımı görmezden geldiğim için, beni kıran her sözcüğün kalbimde daha derin bir yara açmasına sebep olduğum için, kendime hiç acımadığım için, beni bu kadar üzmelerine izin verdiğim için KENDİMDEN ÖZÜR DİLERİM...