Kitapları Film Yapmasınlar..

   "Ay ben izlediğim bir filmi bir daha izleyemem!" diyenlerden olmadım hiç. İzlediğim bir filmi defalarca izleyebilir, okuduğum bir kitabı da tekrar tekrar okuyabilirim.
   Hayatımda böylesine yer edinmiş az sayıda kitap ve film vardır. Saysam bir elin parmaklarını geçmez. İşte bunlardan birisidir 'Şeker Portakalı'. Diğeri ise 'Sefiller' ama filmini izlemedim henüz..

   Döner döner okurum. Her okuduğumda başka bir yerinden tutarım. Her okuduğumda başka bir ders çıkartırım kendime. Ve her okuduğumda gözyaşlarıma hakim olamam ve mutlaka ağlarım..
   Benim başucu kitaplarımın filmlerini yapmışlar meğerse ve benim haberim olmamış. Bu gece ikinci filmim oldu ama söz konusu Şeker Portakalı ise izlemeden ve yazmadan geçemezdim..
 
   Her ne kadar filme dönüşen kitapları başarılı bulmasam da izledim. Tam olarak duygu yansıtılamamış olsa da genel konuyu anlıyorsunuz. Ama filmi bir daha izleyeceğimi sanmıyorum. Imdb neye göre puan veriyor bilmiyorum ama film duygu eksikliğinden bile 7.2 puanı almamalıydı.
Kitabı okurken boğazım düğüm düğüm olur, yutkunamaz, gözyaşlarımı tutamaz olurum. Aynı etkiyi bekledim ister istemez bu yüzden hata bende. Her zaman beklentiyi en üst seviyede tutuyorum bu da hep hayal kırıklığı yaşamama neden oluyor.

   Şu ana kadar filmini izleyip başarılı bulduğum iki kitap var: Mutluluk(Zülfü Livaneli) ve Açlık Oyunları 1. Kitap(Suzanne Collins).
   Gerçeğine en yakın, kitabı kafanızda canlandırmanıza yardımcı olan yapımlar olmuş ikisi de. Mutlaka tavsiye ederim iki kitabı okumanızı ve filmlerini izlemenizi.

   Filmini izlememiş olsam da bu yazıyı yazarken Sefiller'in 10 bölümlük radyo tiyatrosunu dinliyorum :)

   Ve diyorum ki: 

"Kitapları Film Yapmasınlar.."